Kategori: Uncategorized

Ben iki kere intihar ettim
Sen benim ilk intiharımsın.
Fersah fersah acısını duyduğum
Aşka dair ilk anımsın.

Ben seni hatırlıyorum
Sen beni bana unutturdun Benazir.

Sanmıyorum yıllar güzelliğini çalsın.
Sesindeki sırlar yıldızlara mı seranad
Bilmem ki sende beni hatırlarmısın?
Bende gamdan gayrısı yok, biraz sen anlat.

Birazda sen anlat
Bana kendini hatırlat Benazir.

Kaçırdığım otobüsleri
Denk gelemediğimiz anları
Kalbime sapladığım okları
Hatırlat hâla çıkaramadım onları

Kuşlar kanat çırpıyor gibi bakışın
Zamanın içinde su dan hızlı akışın
Hüznünle ölen ilkbaharı ve gelen kışı
Hatırlat hâla bitmedi bu sabrın nakışı.

Sen benim ilk intiharımsın
Kalbime ihtarım
Nefsimle imtihanımsın
Ben öldüm bunu bil
Sakın bu mezarı kazma Benazir.

Bir Engizisyon mahkemesi kurdular
Aşkımı bir alef gibi yaktılar.
Sayfalarca özlemin kaldı.
Kelebek kadar hassastı bu gönlüm, kuruttular.
Öyle bir gittin ki ben de bir ismin kaldı.

Elif olsan sana vav gibi eğilirdim.
Deniz olsan kumsalına gelirdim.
Ömür olsan gönül olurdum
Gönül olsan sürur
Sen bir nokta oldun.
Ben bir ünlem!
Kalmadı gurur.
Beni bende bitirdin.

Sen gözümde abı hayat dolu bir iksir.
Ve büyü bozuldu düğüm çözüldü
Yollar ayrıldı
Beni, bana geri ver Benazir

Sen benim ilk intiharımsın
Aşka dair ilk an
Baktıkça köz olan
Girdaplara düşüren bir zamansın.
Ve o ilk an kendime derdim
Yavuz dayan
Sus ve yan
Ve artık yandım bu Hârdan
Küllerim sana kalsın Benazir.

Ben iki kere intihar ettim.
Heyulanın altında kalırken hüzne râm olmak
Sorarsan eğer işte budur ölüm ile yaşamak
İki kez teşebbüs etti intihar
Ben bu hicranı denizlere anlattım Benazir
Artık her deniz suyu içilebilir bir şiirdir.

Yavuz Selim Şen