Akşamın özünde, kara.
Portakal ağacında yaprak.
Aynı acıya ağlıyorduk.
Beyaz, bir sana yakışıyordu.
Uzaktı gün doğumu,
Ağladıktan sonra gerçekti düşler.
Sayılabiliyordu her uzaklık,
Geçtiği yerde izdi her adım.
Bilinmez, sözlerin söylenmemişi
Görünmez, gözlerin denk gelmediği
Ağacında portakal, sayılabilir çokluk.
Hangi ayı sevsen, nisan sevinir.
On yedi gün sayar başından.
Ağaçta portakal, ayda gün.
İnsanın özünde, yara.
Portakal ağacında yaprak.
Yaprak yeşil, portakal turuncu
Sen beyaz – bembeyaz,
Beyazdan daha beyaz.
İsmail ÇEVİK
Şiiri beğendim. Alt metinler oldukça iyi. Tek eleştirim leitmotifler daha etkili kullanılabilirdi.
Düşüncenizi paylaştığınız için çok teşekkür ederim, beğenmenize sevindim. Eleştirinizi memnuniyetle dikkate alacağım. Şiirli Günler.