İşaret parmağıyla eze eze kırıntıları toplardı sofradan nenem,
Dökülmesin diye yavrusunu taşır gibi,
Özenle taşır, silkelerdi kırıntıları camın önüne.
Beklerdi, usul usul, göçmen kuşları.
Ürkütmekten korkar, nefesini tutardı.
Zaman bile yavaşlardı sanki,
Göçmen kuşlar bilirdi,
Her yıl aynı sabırla beklerdi rızıkları,
Beyaz yazmalı nenemin evinde,
Tıpkı ekmeğini kazanma mücadelesindeki bir işçi gibi,
Atılırlardı camın önüne göçmen kuşlar,
Çırparlardı kanatlarını heybetli,
Beyaz, gri tüyleri saçılırdı bir yana,
Kırıntılar bir yana…
Bir heyecan, bir telaş,
Ne olursa olurdu saniyeler içinde,
Bir bakışta kaybolan zamandan geriye,
Yüzüne yerleşmiş burukluk,
Cama dikilmiş bir çift yorun kahverengi göz.
“Yine gelin,” derdi nenem,
“Yine gelin göçmen kuşlar.”
Berfin ŞAHİN