Kusura bakma ardından gelemedim
Ki gelsem bile kabul eder miydin beni?
Elimde avucumda bir şey yok…
Sadece ben varım.
Ve tüm saflığımla kalbimde biriken epeyce sen…
Başka hiçbir şeyim yok…
Biliyormusun?
Kokun hala evin her köşesinde ilk gün ki gibi taze…
Yatakta,koltukta,duvarlarda….
Hatta çay içtiğin yeşil bardakta bile hâlâ dudak izin duruyor..
Ve kokunu içime her çektiğinde biraz daha yaşıyorum burda biraz daha nefes alıyorum…
Ara sıra terasta çay içerken gittiğin patika yola bakıyorum yol boyunca uzanan ağaçlara bakıyorum
Yol boyunca koşan bulutlara ve yol boyunca uçan kırlangıçlara bakıyorum
Yolun en uzağına bakıyorum…
Belki gelirsin tekrar olmaz mı? Diye…
Ama nafile…
Çünkü bu yol gidenlerin yolu gelenlerin değil.
Hani derler ya gidene mi zor kalana mı?
Oysaki gidene giden derler gidenin ardından bıraktığına kalan oysa kalan hep ordadır öncesinde de sonrasında da…
Oysaki giden beklenir kalan ise unutulur…
Unutmak güzeldir bazen peki ya unutulmak?
Hatırlanmamak ne kadar da acı verici ne kadar da zor sen nerden bileceksin…
Abdulmenaf Taşdemir