O Kaybetti

Sessiz çığlıkların yolcusu olmayan durağıydın.
Ne zaman tutuldun aşk-ı memnuya?
Aldandın ruhun derinliğine.
İçi boş olan sevgili kalbe.

Ağlama yokluğun var etmediğine.
Duymaz artık o senin haykırışlarını, yıkılmalarını.
Ahı güz ar eyleme, yere düşürme başını.
Selam vermez yüreğin geçmeyen sancısı.

Bir nefes bir cana dayandı, kılıçtan keskindi sözler.
Kelimeler rüzgârın uğultusuna kapıldı, savruldu bilinmedik yerlere.
Hiç mi görmedin dikenli yollardan geçerken.
Gül sandığın gönlüne dikilmiş tuzakları.

Gözlerin perdesini açmadan ne lüzum var görmeye.
Güvenme yar dediklerine, sıcak sandığın soğuk gülüşlere.
Karanlık aydınlığa kavuşurken beklemek ne çare.
Kendini boş yere heba etme, uğruna can verdiğine.

Geçen güzel vakitler anlıkmış meğer.
Hemen unutulmuş , fani alemin pençesinde.
Hiç hatırlanmamış geçmişin bel kemiği anılar.
Aldırmadan gitti sende var sandığın.

Kalbin ıstırapla imtihanı yakınmış.
Zamansız gelen yolcudanmış.
Dokunmadı açtığı yaraların acısına.
Keşkeler ebediyete uğurlandı.

Hayata dıştan bakıldı.
İç dünyaya da ne olduğunu soran olmadı.
Kusursuzluğun kusuru da vardı.
Yürekleri dağlayan feryatların içinde saklıydı.

İyi söz bir cihana bedelmiş.
Kötü sözde sahibiyle gidermiş.
Elindekinin kıymetini bilmezsen.
O seni de kaybedermiş.

Hayatımız biz ile başlamıştı.
İlk adımda sen vardın.
Gözler dünyaya kapanmıştı.
Büyük hayallerin başkahramanıydın.

Ellerim soğuk kalbe dokunmuştu.
Sımsıcak yürekler artık yok oluyordu.
Güzel geçen anılar artık silinmişti.
Sözlerde latife yok oluyordu.

Gündüzler arkadaşımızdı.
Geceler ise sadece kara bir dost.
Uzun yolculukların sonuna gelindi.
Artık oradan giden gitmişti.

Ne çare eski sevgiyi bulmak.
Uykusuz gecelerin girdabı olmak.
Ağlamıyordu artık kimse.
Susmuştu onları tanıyan tabiat.

İbareler dilsiz kalmıştı.
Çehreler tanınmaz olmuştu.
Tebessümden eser yoktu.
Hayat artık yabancı sen ile bitiyordu.

Mustafa MUTLU