Kimsesiz bir hayatın aciz kullarıyız
Bedenimiz yorgun, ruhumuz boş
Gözlerimiz bitkin
Halimiz harab
Titrek bir mum ışığı misaliyiz
Hani en ufak rüzgarda sönmeye meyilli
Ama zifiri karanlığı aydınlatan
Usanmadan etrafa ışık yayan
Yada belki de ıssız sonbaharda
Ağaç dalındaki yüzlerce yapraktan biri gibiyiz
Sararıp solan, en ufak darbede savrulan
Ama inatla dala sıkı sıkıya tutunan
Berfin MUTLU